Lieve familie en vrienden,

Het is nog redelijk vroeg in de ochtend en ik zit hier in de laatste koelte van de dag, met de gordijnen dicht haast verstopt in ons huisje. Zo probeer ik jullie weer op de hoogte te brengen over ons leven hier in Belo Horizonte. Ik hoop hierna ook nog aan de nieuwsbrief van de Basis te beginnen. Nu kan het even, Iara moet om 7.00 uur al op school zijn en vandaag passen opa en oma op de andere twee meiden. Tijd om even te knallen!

Ebenezer
Zo heet Iara haar school. Het is een klein Christelijke schooltje, en in haar klas zitten nog twee kinderen van collega gezinnen die hier op de Jeugd met een Opdracht basis wonen en werken als zendelingen, gezellig dus. Of het goed gaat? Tja, Jonathan en ik hebben allebei in die eerste paar daagjes dat Iara naar school ging wel even wat traantjes gelaten! Wat is het toch gek om je dochtertje zo voor het eerst los te laten…velen van jullie zullen precies weten waar wij het over hebben. Het is toch bizar om opeens niet precies te weten wat je dochter een heel dagdeel lang aan het doen en beleven is. Zorgen ze wel goed voor haar? Begrijpen ze haar wel? Wordt ze niet gepest? Gedraagt ze zich wel? Vind ze de juf lief, de andere kindjes? Doet ze het goed? Enz…je weet wel… Maar ze vind het nu wel heel leuk, en komt iedere dag enthousiast terug. Volgens haar juf kan ze goed luisteren en spelen met de andere kids, gelukkig maar. Ze is ook heel creatief en houdt erg veel van knutselen. Haar creativiteit en perfectionisme heeft ze van haar papa, ze kan heel lang geconcentreerd bezig zijn met prachtige kunstwerken die ze zelf verzint, geweldig om te zien!

En nu dat Iara een dagdeel weg is, en Elina, onze jongste nog lekker slaapt in de ochtend, heb ik eindelijk echt even kwality time met onze middelste dochter, Naiomi. Opeens begint ze de oren van m’n hoofd te kletsen! Ze geniet van de aandacht, echt een heerlijke meid.

Meisje ontvoerd
Het zal je maar gebeuren, dat je dochter ontvoerd wordt! Nadat we vorig jaar ons als Basis steeds meer zijn gaan verdiepen in mensenhandel, hoe en waar dat gebeurd, zijn wij er steeds meer mee bezig. En als je in de kranten leest zie je dat dit in Nederland ook steeds meer aan het licht komt. Zo liep ik een paar weken geleden door onze wijk, op weg over de steile heuvels naar de bank voor wat regelzaken, toen ik een jong meisje zag die flink overstuur was. Ze moest een jaar of tien zijn geweest, en een jongenman van in de twintig hield haar arm stevig vast, terwijl hij zacht maar boos tegen haar zei dat ze moest stoppen met huilen en dat ‘ze’ haar zo zouden komen ophalen, dat ze maar niet had moeten weggaan. Ik vond het wel gek, maar dit soort dingen zie je wel vaker hier in de buurt, ik liep verder. Toch vond ik het ook wel heel verdacht, dus ik liep weer terug, naar waar dat meisje was. Ze stond nu, nog steeds stevig vast gehouden door die jongeman, aan de ingang van een drankzak. De man praatte zacht in zijn mobiel, en merkte mij niet echt op. Ik kon maar weinig opmaken van zijn gesprek aan de telefoon en voelde me echt belachelijk dat ik daar zo zat te spioneren. Het zou toch niets ernstigs zijn? En ik dacht bij mezelf dat ik me niet zo druk moest maken, en me niet zo moest bemoeien, stel je voor dat er niets aan de hand was? Dan zou ik wel even voor gek staan. Dus ik begon weer weg te lopen. Maar ik kon het niet loslaten, en een paar stappen verder ben ik toch weer omgekeerd. Stel je nou eens voor dat iemand mijn dochter meeneemt, en iemand anders ziet het en vind het misschien zelfs wel verdacht, maar doet er niets aan omdat hij bang is om voor schut te staan?? Stel je voor dat ik het gezicht van dat meisje de volgende dag in de nieuws zou zien staan, en ik had niets gedaan? Dus ik probeerde met deze gedachten mezelf moed in te praten, en ben eerst naar het meisje gestapt, die nog in de greep van die gast zat. Ik vroeg haar of ze die jongeman kende en wie hij was. Ze vertelde me dat het haar broer was. Verbaasd keek de man mij aan, en ik vroeg wat er aan de hand was. Hij vertelde dat zij aan het spijbelen was en dat hij hun moeder aan het opbellen was om haar op te halen. Het meisje bevestigde het verhaal verlegen. Ik bood mijn excuses aan met: ‘Sorry voor het bemoeien, maar in deze tijden weet je het maar nooit.’ Ze leken het niet erg te vinden. En ik dacht bij mezelf, ‘Beter safe than sorry’. En met nieuwe moed liep ik verder naar de bank. Nieuwe moed voor als ik weer iets verdachts zie, dat ik er dan meteen naartoe stap. Het voor schut staan is niet zo erg. Wat erg is, is om niets gedaan te hebben wanneer je wat had kunnen doen.

En wat kunnen we doen?
Zoals ik al in ons vorig bericht van de maand vertelde, is Jonathan bezig met een nieuwe klus, hij is verantwoordelijk voor de PR van een groot evenement rondom de WK voetbal van 2014 hier in Brazilië. Tijdens de afgelopen WK’s in Zuid Afrika, Duitsland en in de WK’s daarvoor zijn er duizenden jonge vrouwen naar die landen geïmporteerd voor de sekshandel. Het schijnt dat op die momenten er naast het gezellig kijken naar voetbal, er ook door een enorme toestroom van toeristen een grote vraag is naar prostitutie. Dit willen wij zo veel mogelijk gaan bestrijden door teams van over de hele wereld hier te ontvangen en de evangelie op vele manieren te verkondigen, en ook heel praktisch de strijd aan te gaan tegen het misbruik van vrouwen voor sekstoerisme. Hier zullen wij in de komende berichten vaker over vertellen. Dus blijf op de hoogte, misschien is er ook iets wat jij er tegen kunt doen!

Leuke comments
Ik hou het even hierbij. We willen jullie erg bedanken voor jullie betrokkenheid, we vonden het leuk om de comments te lezen onder onze vorig bericht van de maand op deze website. Het doet ons goed om ook van jullie te horen. Vind je het ook leuk om in gebed naast ons te staan, neem dan een kijkje op onze gebedspagina, die is weer aangepast.
Nogmaals bedankt voor jullie medeleven, we zijn blij dat we onze verhalen met jullie kunnen delen.

Gods zegen en veel liefs,

Jonathan en Johanneke.

Hier nog wat foto’s