Lieve familie en vrienden,

Het is alweer ruim een maand geleden dat wij terugkwamen van ons verlof in Nederland. Maar het voelt alsof het veel langer geleden is! Hebben jullie dat ook, wanneer je ergens bent geweest, op reis, en je komt weer thuis, is het alsof je opeens weer terug in een andere wereld stapt? En de reis direct zo ver weg lijkt? Toch was het echt en goed en verfrissend en belangrijk. Zo kan het ook zijn met God, het ene moment lijkt het alsof God heel dichtbij is, er gebeurt iets bijzonders, je voelt je gekend en geraakt…en dan, is het voorbij. Weg? Nee…het is er, Hij is erbij, ook al voel je het niet. Just a quick reminder

Fietsen, zeilen, zwemmen

We hebben een ontzettend goede tijd gehad in Nederland. Eerst bij mijn ouders, we hebben bijna 3 weken bij hen kunnen logeren. Wat was dat gezellig! Opa had allemaal fietsen die we konden gebruiken, en hij kon ook niet wachten om de kleinkids te leren windsurfen en zeilen. Het was geweldig weer, dus we hebben ervan kunnen genieten, vaak samen met andere ooms en tantes, neefjes en nichtjes, wat een rijkdom! We hebben ons ontzettend geliefd gevoeld door de goede zorgen, met veel lekkere ontbijtjes en warme maaltijden, gezellige winkelmomenten met oma en veel mooie gesprekken.

De laatste 2 weken zijn wij bij Beppe geweest, Jonathans moeder. Opnieuw is er zo goed voor ons gezorgd, en mochten wij samen met haar gebruik maken van een bijzondere boerderij met zwembad erbij! Nou, wat wil je nog meer met dat mooie weer! Ook in Friesland hebben we mooie momenten gehad met familie en vrienden. De meiden hebben deze tijd in Nederland weer kunnen ervaren wat het is om naaste familie te hebben!

In onze vorige nieuwsbrief hebben we gezegd dat we naar Polen zouden gaan voor een familie outreach. Toen we in Nederland aankwamen zijn die plannen veranderd en kregen wij de kans om voor twee weken naar Denemarken te gaan.

Once upon a time, in mijn tienerjaren, zei mijn moeder vaak dat het belangrijk was voor mij om een ‘compatible’ vriend/man te vinden, want ik had zelf natuurlijk een ongewone opvoeding gehad met het opgroeien in Brazilië in een christelijke internationale zendingsgemeenschap enzo. Toen ik Jonathan, die als vrijwilliger naar Brazilië kwam, leerde kennen vertelde hij dat hij 5 jaar in zijn jeugd ook in een internationale gemeenschap had gewoond. Dat was ook een van de eerste dingen die ik vervolgens aan mama vertelde… “Ja, ik heb een interessante jongen ontmoet, en hij heeft ook in zijn jeugd in een internationale gemeenschap gewoond, maar dan in Denemarken!”

Mama, die toen inmiddels wel ervaren was in het ondervragen van ‘interessante jongens’, was direct nieuwsgierig toen Jonathan voor het eerst bij ons het huis binnenliep: “Dus Jonathan, Johanneke vertelde dat jij ook in een internationale gemeenschap bent opgegroeid. Welke gemeenschap was dat?” Hij stotterde wat, keek van mijn moeder naar mij, en zei “Uh, Scientology.” Ik had internationale gemeenschap zelf vertaald als Christelijk… maar Scientology was een sekte! Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat er precies daarna gebeurde, of ik me echt bijna verslikte van verbazing, of dat het allemaal in mijn hoofd gebeurde. Ik kan mijn moeders verbaasde/geamuseerde/bezorgde blik nog wel herinneren. Ongeacht onze compatibiliteit of incompatibiliteit zijn we getrouwd en al bijna 20 jaar samen!

Uit Scientology gevlucht

Het verkorte verhaal was zo: op zijn zevende, verhuisde Jonathan met zijn moeder en twee zusjes naar Kopenhagen in Denemarken waar ze 5 jaar lang woonden. Toen Jonathans moeder door had dat er wat dingen niet klopten, moesten ze vluchten. Abrupt weg gaan zonder afscheid te nemen, van niks en niemand. Jonathan was toen 12.

Je kunt je voorstellen dat dit een moeilijke tijd was, en toch is het zo zichtbaar hoe God er altijd bij is geweest. Heeft God pijn en moeite tegengehouden? Nee, maar hij was er wel, altijd.

Ondanks alles heeft Jonathan ook mooie herinneringen aan zijn tijd in Denemarken. Zo vertelde hij mij en onze meiden vaak verhalen van zijn tijd daar, zijn avonturen in Kopenhagen waar ze midden in woonden. Jonathan had nog een grote wens om terug te gaan en alles aan ons te kunnen laten zien. Maar het bleef bij een wens… totdat, we opeens van de zomer naar Denemarken konden, en ook nog in hartje Kopenhagen konden verblijven! Wij kregen de kans om in Denemarken met Jeugd met een Opdracht samen met onze meiden een paar dagen te helpen met wat voorbereidend werk voor een family camp en daarna hebben we wat vakantiedagen gehad. We konden in een gebouw van JmeO verblijven. Jonathan heeft ons van alles kunnen laten zien, het voelde als een soort weerzien en afscheid. Echt als een cadeau van de Heer. Bijzonder hè?

Wij kregen de kans om in Denemarken met Jeugd met een Opdracht samen met onze meiden een paar dagen te helpen met wat voorbereidend werk voor een family camp en daarna hebben we wat vakantiedagen gehad. We konden in een gebouw van JmeO verblijven. Jonathan heeft ons van alles kunnen laten zien, het voelde als een soort weerzien en afscheid. Echt als een cadeau van de Heer. Bijzonder hè?

Volgende keer beter

Iets wat wij wel jammer vonden tijdens dit verlof, is dat we relatief weinig van onze vrienden en zelfs verdere familie hebben kunnen zien. Dit had ook te maken met wat we in onze vorige nieuwsbrief hadden geschreven, met mijn burn-out. Hopelijk kunnen we dit tijdens een volgend verlof weer inhalen.

Toch zijn we heel erg dankbaar voor alles wat we wel hebben kunnen doen en alle mensen die we wel hebben kunnen ontmoeten. We hebben ons erg geliefd en ondersteund gevoeld. Veel mensen spraken hun begrip uit voor ons proces. Het was zo helend om er even helemaal ertussenuit te kunnen zijn. We hebben echt God zijn goede zorgen voor ons ervaren door zo velen van jullie heen!

Ontrafelen

Hoe gaat het nu met mijn burn-out en processen? Het gaat op en neer en toch iedere keer weer een verdieping met de Heer. Deze quote is heel herkenbaar: “Mensen noemen wat er halverwege je leven gebeurt een midlife – crisis, maar dat is het niet. Het is een ontrafelen. Een tijd waarin je een wanhopige behoefte voelt om het leven te leven die je wilt leven. Het ontrafelen is een tijd waarin je wordt uitgedaagd om te laten gaan wie je denkt te moeten zijn en van het omarmen van wie je gemaakt bent om te zijn.” – Brené Brown

Maar dat ontrafelen hè,… dat is moeizaam en pijnlijk.

Dit is niet alleen waar voor mij, maar eigenlijk ook voor Jonathan. Wij merken in alles te willen ontdekken wat de Heer nog meer in ons heeft gelegd. Wij willen in onze bestemming wandelen met God en niet zomaar alles aanpakken en ons storten op alles wat moet gebeuren, maar ons juist afvragen wat de Heer echt in ons heeft gestopt. “Heer help ons te richten op wat U voor ons heeft!” Dit is ons gebed opnieuw en opnieuw. Bidden jullie met ons mee? Wij hebben een wanhopig verlangen naar meer!

Wat nu?

Wij hebben zoals eerder gezegd de Documentaire Film voor deze keer een jaartje opgeschoven, en dat voelt eigenlijk heel goed. We zouden anders nu elke dag 12-urige dagen draaien, vooral in deze eerste weken. Allemaal leuke dingen, maar ontiegelijk intensief. We zijn blij dat we dat nu even niet hebben.

Wat hebben wij wel? Jonathan werkt aan een aantal mediaprojecten, en heeft nu een aantal grafische vormgeving projecten waar hij mee bezig is. Verder heeft Jonathan veel connectie momenten met andere internationale communicatieteams en veel discipelschap/mentor momenten met jongeren hier op de basis.

Zelf ben ik nog steeds dingen op een lager pitje aan het doen, al lukt het aardig om mezelf bezig te houden. Onder anderen, zijn er regelmatig evenementen waarbij ik kan meehelpen, en dat is fijn, om ergens aan bij te dragen zonder op dit moment grote verantwoordelijkheden op me te nemen.

Samen nemen wij ook de tijd om te praten en te bidden over onze toekomst, over onze dromen, misschien wel vergeten dromen die weer tot leven mogen komen. Ik ben blij dat ik ook tijd mag nemen voor mijn herstel. Woorden die ik nu vaak gebruik zijn: Gentle consistency & trying softer.

Samen met jullie?

We willen jullie bedanken voor al jullie ondersteuning. Het feit dat we deze weg samen met jullie mogen bewandelen geeft rust, bemoediging en vertrouwen. Velen van jullie hebben zo goed voor ons gezorgd en zoveel begrip voor ons gehad. We hebben ons gedragen gevoeld. Jullie liefde en gebeden maken een groot verschil in onze levens, bedankt!

Heel veel liefs en Gods zegen in alles wat jullie doen,

Jonathan en Johanneke de Jong.

Foto galarij