Lieve familie en vrienden,

Terwijl wij hier in de UK langzaam, met voorzichtige hoop kruipen naar onze ‘freedom day’, de dag dat restricties rondom Corona opgeheven zullen worden, brand de hoop in veel ontwikkeling landen snel op. Het gevoel van onmacht kan dan om de hals slaan. Gelukkig kunnen wij wel in gebed samen staan, en God biddend vragen voor een uitweg en Hem danken voor Zijn troost en genade.

Waar ik voorheen in Brazilië een groep voor zwangere vrouwen had, heb ik nu leuk contact met deze moeders, en het praten gaat heel makkelijk zo, ze staan heel open voor gebed en emotionele ondersteuning. De meeste van deze vrouwen hebben een zwaar verleden, en hebben in deze tijd van Covid een behoorlijke uitdagende tijd. Dat maakt hun uurtje bij ons extra special, en voor ons is het een voorrecht om zo een invloed in hun levens te mogen hebben. Helaas mag ik hier geen foto’s van de vrouwen plaatsten uit veiligheid. Maar willen jullie met mij in gebed voor hun staan? Dat zij Gods liefde zullen ervaren en dit zullen meenemen naar hun families?

Hart aanval?

Een maand geleden schrokken wij enorm. Jonathan was al heel wat dagen aan het klagen over pijn op zijn borst, moeite met adem halen. Maar hij is jong en fit, veel aan het sporten en eet gezond, “het zal wel spierpijn zijn” zei ik steeds. Lekker nuchter. Maar hij bleef er maar over klagen, en kon er slecht door slapen, maakte zich er steeds meer zorgen over. ‘Nou, moet ik de dokter dan maar bellen?’ Zei ik, nog niet heel erg overtuigd dat het wat ernstigs was, maar het was misschien de moeite waard om even te bellen. Jonathan wilde eerst zelf ook niet bellen, wilde er niet te moeilijk over doen. Op een zaterdag ochtend besloten wij toch even te bellen. We zouden die dag de keuken verven, dus ik hoopte dat een belletje genoeg zou zijn om hem, en inmiddels mezelf ook, gerust te stellen, en dat we zo weer lekker aan de slag zouden kunnen. Samen met Jonathan belde ik de hulplijn, en met even wat praten en symptomen beschrijven, belde de hulplijn direct zelf de ambulance!

“Ho, wacht eens, echt, oh, jee, oh nee…!”

Opeens kwamen allemaal gevoelens en gedachten op die ik zo goed van mij had afgekaatst. Wat als….? Met mijn hart in mijn keel liep ik naar onze meiden toe, en zei ik, zo rustig mogelijk, dat de ambulance voor papa kwam, maar dat ze zich geen zorgen hoefden te maken (hoopte ik). Ik belde een vriendin aan de overkant, en vroeg of de kids even naar haar toe konden, want ik wilde niet dat ze alleen thuis zaten wanneer Jonathan en ik met de ambulance eh… dealen…

Inmiddels werd de pijn op Jonathan’s borst alleen maar heftiger, en die woorden ‘wat als…?’ hingen dik in de lucht. Het zal toch niet? Wat dan? De ambulance kwam, Jonathan strompelde er naartoe, we klommen er samen in. In de ambulance werden wat onderzoeken gedaan, en het leek allemaal niet al te ernstig, alleen een erg hoge bloeddruk. Ze wilden hem toch meenemen, om nog wat testen te doen in het ziekenhuis. Ik kon natuurlijk niet mee, dat kan in deze Corona tijden niet. Een beetje opgelucht, maar toch nog ongerust, keek ik de kleiner wordende ambulance toe die Jonathan naar het ziekenhuis bracht. Eerst dacht ik, ik ga de keuken zelf wel schilderen, maar in werkelijkheid kon ik alleen maar naar buiten turen en naar mijn telefoon staren. De kinderen waren gelukkig onder de pannen bij de buren. Uren later kwam de tekst, eindelijk. Ik kon hem ophalen… Alles goed!! Wat was er eigenlijk dan wel? Spierpijn!! Ha! Wie had gelijk? Ik natuurlijk!

Wat een opluchting! Dank U Heer!

Het bleek dat deze spierpijn van Jonathan kwam door een ontsteking aan de kraakbeen van de ribben, costochondritis, en dat tot een derde van patiënten die naar de eerste hulp gaan met hart klachten, hebben geen hartklachten maar dus costochondritis. Weer wat geleerd! En weer heel veel om dankbaar voor te zijn!

Wat als..?

Dit verhaal hierboven is misschien wel een heftig voorbeeld van een ‘wat als’ situatie, die gelukkig goed is afgelopen. Maar er zijn zooooveeel van dit soort momenten in de afgelopen periode. Ik vind het soms moeilijk om motivatie te vinden als er te veel beren op de weg zijn. Toch is dit ook voor mij een van de grootste leermomenten. Om naar voren te kijken, en niet still te blijven staan, maar om steeds een stap te zetten, hoe klein die ook is, als het maar vooruit is. Ik denk dat dat ook een manier is waarop God ons/mij kan blijven leiden, als er maar beweging in zit, en afhankelijkheid in Hem. Hij stuurt dan wel links of rechts, maar eerst, een stap, dan de andere, elke dag opnieuw.

Nog genoeg te doen?

Jazeker! Ik denk dat juist in deze tijd van COVID-19 is communicatie en media in zending (en buiten zending!) juist gegroeid. In de afgelopen maanden hebben wij aan veel projecten mogen werken, zij het via live streaming van content, lesgeven via Zoom, ontwikkelen van video onderwijs series, en grafische stukken ontwerpen. Ook is Jonathan druk geweest met het adviseren en consultancy over communicatie aan media zendelingen werkers op verschillende plekken in de wereld. Het navigeren van constante veranderingen van planning en structuur blijft in deze tijd wel een uitdaging, en vraagt vaak extra energie. Willen jullie meebidden voor wijsheid en creativiteit in deze tijd?

Deze kore promo maakt deel uit van een 7-delige serie die jongeren voorbereid voor evangelisatie en zending.

Jonathan heeft deze serie mogen maken. Iara onze oudste dochter zal dit jaar mee gaan met Mission Adventures (zendingsreis voor jongeren) waar dit project onderdeel van zal zijn. Onderwerpen als Wie is god?, Identiteit, Gods stem verstaan en Evangelisatie zijn een paar van de themes van dit programma.

Documentaire Film School

De afgelopen maanden zijn wij druk geweest met het voorbereiden van een volgende editie van de Documentary Film School. We zijn begonnen met onder andere het promoten van de school op Social Media, Zoom gesprekken met geïnteresseerde studenten en ons curriculum verfijnd. Op dit moment hebben we nog meer studenten nodig om de school hier in September te kunnen starten. Door COVID is het voor vele geïnteresseerden een grote stap en een verplichte hotel quarantaine brengt extra kosten met zich mee. Bidden jullie mee voor onze plannen? Ons verlangen is om deze school hier verder te kunnen ontwikkelen en vele jongeren toegerust de wereld in te kunnen sturen om visuele verhalen te vertellen van hoop met de boodschap van het evangelie.

The almost there – Loving the land

Dit is een klein project wat wij tussen door hebben gemaakt. Jonathan had voor een week een camera van Panasonic te leen en wilde deze testing in een ‘live’ project. Hieronder het resultaat.

Verlof in Nederland

Inmiddels is het al twee en een half jaar geleden sinds wij in Nederland op verlof zijn geweest! Het lijkt wel alsof we op een ander continent zitten. Maar zo ver weg zitten wij natuurlijk niet, maar het voelt nu wel even zo. Wij willen graag van de zomer naar Nederland komen, maar kunnen helaas nog niet met alle zekerheid zeggen of het gaat lukken vanwege de restricties! Door de steeds veranderende restricties wachten we af welke deuren zich openen. Willen jullie met ons meebidden voor deze open deuren?

We hopen dat het goed met jullie gaat en we zien ernaar uit velen van jullie te mogen ontmoeten als wij in Nederland kunnen komen. Bedankt voor steun en gebeden!

Vriendelijke groetjes en veel liefs,

Jonathan en Johanneke