Lieve familie en vrienden,

De vakantie periode is nog maar net voorbij, en we zien hier al de eerste kerst versieringen! Hoe kan dat allemaal zo snel gaan? Een jaar geleden zaten Jonathan en ik nog in Griekenland, waar wij met de Documentaire project bezig waren ‘Invisible Heroes’ over vluchtelingen. Een jaar geleden waren onze meiden kerststukjes aan het oefenen in hun Engelse school en was Beppe op hun aan het passen en aan het genieten van de engelse scones 😊

Maar nu, een jaar later, hadden wij nooit kunnen bedenken dat Engeland nog steeds zo aanwezig zou zijn in onze gedachten… hier vertel ik zo wat meer over. Maar eerst…

Koffie!!

Huh, koffie? Ja! Voor mij synoniem van gezelligheid en energie! Koffie is ook een van de samenbindende factoren op onze communicatie afdeling. We zijn een gezellige groep jongeren, waarvan Jonathan en ik de oudste zijn 😳… maar ik geniet ervan om zo samen te mogen werken en te leren en een gedeelde passie te hebben om God’s Koninkrijk vermenigvuldigd te zien worden door middel van visuele communicatie! Op kantoor doet iedereen wat anders, zo wordt er gewerkt op gebied van fotografie, film, social media, webdesign en graphic design. We ondersteunen zending projecten binnen en buiten de basis, en zijn altijd bezig met het elkaar helpen en aanleren van nieuwe vaardigheden. Ik ben blij en trots om hier een deel van te zijn!

Should we stay or should we go?

Dit is een vraag die wij onszelf vaak hebben gesteld de afgelopen maanden. Dit was ook een van de onderwerpen die wij hadden tijdens onze debriefing in Nederland. In onze vorige nieuwsbrieven hebben wij wat verteld over onze onzekerheid wat het onderwijs van onze meiden betreft. Dit was voor ons een trigger om toch weer na te denken over onze toekomst en waar wij onszelf zien op lange duur. Waar zouden onze meiden goed onderwijs mogen ontvangen, maar waar kunnen Jonathan en ik blijven werken in wat wij geloven dat God voor ons heeft? En waar mogen wij blijven groeien en ontwikkelen? Engeland heeft ons niet losgelaten en kwam steeds weer in onze gedachten. Een paar maanden geleden zijn wij serieuzer gaan nadenken en bidden over een eventuele … eh.. grote verandering. Dit kwam omdat wij toen ook een officiële uitnodiging hebben gekregen van YWAM Harpenden (Engeland, waar wij de afgelopen jaren twee keer zijn geweest) met het voorstel om een deel van de communicatie afdeling te gaan leiden en om bestaande en nieuwe trainingen uit te breiden. Ook voelen wij ons nog steeds verbonden met het werk onder vluchtelingen en de basis in Engeland zou hier een goede uitval basis voor zijn. Vanuit Engeland zou het voor Jonathan en mij ook makkelijker zijn om af en toe korte reizen te maken om de verschillende projecten die met o.a. vluchtelingen werken in en buiten europa te ondersteunen, voornamelijk met filmmateriaal.

Op dit moment zijn wij serieus aan het nadenken of dit een volgende stap voor ons als gezin is. Het lijkt ons een mooie uitdaging waar ons hart ook wel ligt. We hebben de kans om verder te bouwen en mee te werken op een communicatie afdeling waar veel potentieel ligt. Bij een eventueel vertrek laten wij ook een gezond communicatie team achter hier in Piratininga, met nieuwe leiders voor de School of Design. Mocht het tot een verhuizing komen dan zou dit ook een gezond moment zijn.

Zoals je misschien hebt gemerkt is het hierboven beschreven scenario iets dat wij wel zouden zien zitten. We hebben de afgelopen periode hier met onze thuisfront en leiderschap over gesproken en gebeden, we hebben wel 1000X de voor en nadelen tegenover elkaar gezet! Op dit moment zitten we nog volop in dit proces, maar geloven dat we snel tot een definitief besluit komen. Should we stay our should we go… wordt vervolgd.     

Zouden jullie met ons mee willen bidden? Dat God ons vrede en richting mag geven bij het maken van een besluit.

Iara wilt niet meer dansen

Al een paar maanden merkten wij dat Iara niet meer dezelfde passie had wanneer zij naar haar ballet lessen ging, en het heeft even geduurd voordat zij de moed had om het te zeggen: ‘Mama en papa, ik wil niet meer dansen.’ Wie haar een beetje kent, zal misschien net zo geschokt zijn als wat wij waren toen wij dat hoorden😱! Ze kan zo goed dansen, en ze heeft het altijd met zoveel passie, plezier en overgave gedaan! Wat is er gebeurd? Wij wilden natuurlijk niet dat ze het zou opgeven, maar Iara leek vastberaden in haar besluit om niet meer te dansen. Met heel wat aandringen hebben wij haar overtuigd (lees – verplicht) om mee te doen aan een artistieke school die op onze basis zou gebeuren. Het is een school die voor zendelingen is die meer willen leren op het gebied van cultuur en art. De ochtenden zijn gevuld met theoretische lessen over verschillende onderwerpen, maar alle middagen waren gevuld met praktische lessen, zoals Contemporary Ballet, Hip-Hop, Circus, Theater en Capoeira (Braziliaanse vecht-dans). Deze school is natuurlijk voor volwassenen bedoeld, maar Iara mocht in de middagen ook mee doen. Hier is ze helemaal opgebloeid en heeft ze weer een hernieuwde passie voor het dansen. Ze heeft ontdekt hoe ze haar creativiteit kwijt kan in het dansen, en ze kan soms niet meer stoppen! Hier een paar mooie foto’s van een voorstelling die zijn mocht geven tijdens een evenement in het dorp.

Costa Rica

In september is Jonathan twee weken in Costa Rica geweest om deel te nemen aan twee conferenties van de ‘University of the Nations’. Al een paar jaar zit Jonathan in het comité van de ‘College of Communications’ en heeft hij tijdens dit soort evenementen ook specifieke taken.

Het eerste evenement was een grootschalige conferentie waar 700 zendelingen van YWAM van over heel de wereld aan mee deden. Het thema was het Onze Vader gebed. Samen mochten zij ontdekken hoe wij als zending organisatie en universiteit hier handen en voeten aan kunnen geven, met de vraag, ‘hoe brengen wij God’s Koninkrijk hier?’ God’s Koninkrijk komt wanneer God te werk gaat, en Zijn wil geschiede wanneer wij te werk gaan. Hij nodigt ons uit tot samenwerking! En zo kunnen wij Gods Koninkrijk op aarde zien zoals in de hemel.

Tijdens dit evenement was Jonathan deel van het media team door te helpen met de “Livestream” en korte interviews. Dit werd door nog duizenden andere zendelingen thuis gezien over de hele wereld, inclusief door mij 😀

Het tweede evenement heet ‘Uniquip’ en het woord zegt het al: University + equip. Hier was Jonathan een deel van het ‘Resource team’, oftewel, de praktische kant van de organisatie. Dit is meer een workshop en is gericht aan medewerkers die werken binnen de verschillende scholen van de ‘University of the Nations’ en heeft als doel om hen toe te rusten op praktische wijze, zoals ‘Hoe registreer je een school? Hoe ontwikkel je een nieuwe school? Hoe evalueer je studenten?’  Maar ook persoonlijk. Een van de dingen die we zien is dat er zoveel mensen zijn die zelf gewond zijn door het onderwijs dat zij hebben ontvangen. Het gewone onderwijs is zo gericht op het doen dat het zijn focus verliest op het zijn. In Gods koninkrijk mogen we eerst zijn en vloeit het doen daaruit voort. Dit principe willen we doorgeven aan onze studenten, wanneer zijn een school of training volgen, een ontmoeting hebben met hun Schepper en ontdekken wie zij zijn in Hem, dat dat invloed zal hebben in wat ze doen.

This is the end…

Phew… het was weer een lange brief, petje af voor degene die het zover gered hebben, haha😄! En eigenlijk, willen wij jullie ook heel erg bedanken voor jullie medeleven en ondersteuning. Het feit dat er mensen zoals jullie zijn die zo achter ons staan in ondersteuning en gebed, betekent heel veel voor ons. Wij wensen jullie Gods zegen toe in alles wat jullie doen.

Veel liefs,

Jonathan en Johanneke