Lieve familie en vrienden,

Velen van jullie zullen je misschien wel afvragen of wij nou echt het Braziliaanse zonnetje gaan inruilen voor de regenachtige Engelse dagen… Met die gedachte ben ik gaan onderzoeken hoeveel het nou echt regent in de buurt van Londen, en ik was blij verrast! Met een beetje zoeken op google ben ik erachter gekomen dat het in Londen nog minder regent dan in steden zoals Orlando, Rio de Janeiro of Mexico City! Dat is dus positief… al gaan we het zonnetje hier zeker wel missen… Hiermee hebben we jullie al een ‘clue’ gegeven wat ons besluit betreft…

Should we stay or should
we go… VERVOLG

We go. Zo ver was je waarschijnlijk ook al. In dit bericht willen wij vertellen hoe wij, na een proces van maanden, tot een besluit zijn gekomen, en hoe wij geloven dat de Heer ons hierin geleid heeft.

Jonathan en ik hebben heeeeel wat uren gepraat en gebeden en ook momenten van vasten gehad tot dat wij uiteindelijk tot ons besluit kwamen om wel naar Jeugd met een Opdracht in Harpenden te verhuizen. Het voelt eigenlijk heel dubbel, want we hebben het hier in Piratininga wel naar ons zin, we voelen ons thuis. Toch zijn er veel dingen, zoals benoemd in de vorige bericht, die ons hebben gedreven om ‘the move’ te overwegen. Met het overwegen, hebben wij ontdekt waar ons hart ligt en hoe wij over onze toekomst en over de toekomst van onze meiden dromen en denken.

Wij hebben een aantal mensen betrokken bij dit belangrijke proces, en hebben echt het gevoel gehad dat wij hier niet alleen in waren. Het was bijzonder om veel bemoedigende woorden, gebeden en Bijbel versen te mogen ontvangen van mensen die zo met ons meeleven. Toch hadden we vanaf het begin natuurlijk graag een persoonlijke duidelijke bevestiging van de Heer willen hebben. Maar hoe meer wij ernaar vroegen hoe meer wij de indruk kregen dat we de antwoord al gehad hadden, en dat het erop neer kwam dat wij een besluit zouden moeten nemen. God had al een weg voor ons geopend, een droom in ons hart gelegd.

Een zandweg naar het beloofde land

Uiteindelijk, zijn Jonathan en ik met z’n tweetjes erop uit gegaan. We hebben een lange wandeling gemaakt door de zandwegen hier in de buurt, om onze tijd van gebed af te sluiten en tot een officieel besluit te komen. Een besluit die wij eigenlijk in ons hart al gemaakt hadden… maar nog onzeker waren om definitief te maken. Wij hebben een mooi plekje gevonden waar wij rustig konden praten en bidden, en wanneer wij eindelijk elkaar symbolisch een hand gaven (en een dikke knuffel ) en een laatste gebed maakten om ons besluit aan de Heer terug te geven. Toen we dat moment vast wilden leggen door een foto te nemen, was het alsof onze ogen geopend waren! Wij hadden namelijk de hele tijd bij een poort gezeten van een boerderij dat Canaan heet!

En op dat moment klikte het. Het was alsof de Heer tegen ons wilde zegen dat Engeland voor ons het beloofde land was. Een land van melk en honing, maar waar ook de reuzen verslagen moesten worden om daar te kunnen komen. Wij begrepen dat de reuzen voor ons op dit moment wel de gedachten in ons hoofd kunnen zijn, de twijfels die wij soms hebben. Het is een groot besluit, die voor ons veel betekent. Wat was het liefdevol en bemoedigend van de Heer om ons op dat moment toch nog een extra bevestiging te geven! Iets waar wij ons aan kunnen vasthouden wanneer moeites en twijfels de kop opsteken.

Het voelt heel dubbel

Het feit dat wij geen ‘echte’ Brazilianen zijn maakt dat wij hier waarschijnlijk ook niet zo snel terug zullen komen. Ons land van verlof is natuurlijk nog steeds Nederland. Vooral voor mij (Johanneke) is dit ook heftig, want Brazilië is wat ik meer dan 30 jaar mijn land genoemd heb. Samen zijn Jonathan en ik hier al 10 jaar! Onze twee jongste dochters zijn hier geboren, en onze oudste heeft hier het grootste gedeelte van haar leven geleefd.

En nu, breekt een tijd aan van afsluiting en afscheid. En dat is best verdrietig.

We zullen hier nog ruim 6 maanden verblijven, en zullen ons nog volledig inzetten en geven voor de projecten die hier op de basis lopen.

En natuurlijk zien wij ook erg uit naar wat ons in Engeland te wachten staat. Wij geloven dat het voor ons als gezin in zending een ideale plek is. Een plaats waar onze meiden tot bloei kunnen komen. Op de basis in Harpenden zijn er veel gezinnen met kinderen van hun leeftijd en een school dichtbij waar wij volledig achter staan en blij mee zijn.

Maar het is ook een plek waar wij, geloven wij, een nog grotere impact zullen kunnen hebben met wat wij doen. Ik zal mij verder kunnen ontwikkelen, en Jonathan heeft een passie voor het bemoedigen en tot bloei laten komen van de communicatie team die er is. Ook hebben wij allebei de droom om de ‘University of the Nations’ daar in Harpenden te laten groeien, en de scholen daar goed neer te zetten.

Wat ons ook erg trekt is de mogelijkheid om samen, Jonathan en ik, documentaires te maken van de verschillende projecten die werken met mensen in nood, die gelinkt aan de basis van Harpenden zijn en/of die God persoonlijk op ons hart legt.

Hoe reageerden onze meiden?

We hadden onze meiden wel iets verteld over onze plannen, dat er een kans was dat er weer een verhuizing zat aan te komen, en of zij met ons hiervoor wilden bidden.

We hebben het altijd belangrijk gevonden om de meiden te betrekken bij onze leven als zendelingen. We geloven dat we als gezin geroepen zijn en zijn vaak op zoek naar openingen om de meiden erbij te betrekken, zonder een te grote druk op hun te leggen.

Alledrie onze meiden stonden redelijk positief tegenover dit nieuws, en Iara, onze oudste dochter vond het zelfs een goed idee, maar ook wel spannend. Toen wij hun het definitieve besluit vertelden was vooral Naiomi, onze middelste dochter, even van slag. “DENKEN JULLIE NIET AAN ONS, DAT WIJ VRIENDINNEN HEBBEN DIE WIJ HIER DAN MOETEN ACHTER LATEN? DENKEN JULLIE NIET NA???” Dit was even een heftige 30 seconden uitbarsting, met wat tranen… maar wel begrijpelijk en soort van bijna lachwekkend…een klein beetje dan…

We hebben hier goed over kunnen praten, en onze meiden hebben er nu steeds meer zin in. Ze hebben natuurlijk leuke herinneringen aan onze tijd in Engeland een jaar geleden, en zij kunnen zich dan nog goed voorstellen hoe het daar zal zijn.

Laatste maanden in Brazilië

De komenden maanden zullen we natuurlijk nog gewoon doorwerken op de basis en tussendoor onze verhuizing regelen. Daar komt veel bij kijken op praktisch, emotioneel en financieel gebeid.

Willen jullie voor ons blijven bidden? We zijn heel blij met jullie meeleven, gebed en ondersteuning, en hebben echt het gevoel dat we dit samen met jullie doen. Bedankt voor jullie trouw! God zegen!

Veel liefs,

Jonathan en Johanneke.