Lieve familie en vrienden,

Van de drie maanden dat we hier in Engeland zouden zijn, zijn er al twee voorbij! Ja, het is niet moeilijk rekenen, over een maandje komen wij alweer naar Nederland. Naar Nederland? Ja ja, dat waren sommigen van jullie misschien alweer vergeten, maar wij komen nog voor ruim twee maandjes op verlof. Phew, hebben jullie even geluk, krijgen jullie ons toch nog te zien! Dat zouden wij in ieder geval heel leuk vinden, en we kijken nu al naar onze tijd met jullie uit.

Tussen filmaken en meiden vermaken

Onze taken hier in Harpenden zijn goed verdeeld. Terwijl ik bezig ben onze meiden te vermaken, is Jonathan druk bezig met de Documentary Filmmaking School. Jonathan is hier dagelijks van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat bezig met het volgen van lessen en het uitvoeren van opdrachten die hem steeds meer kennis en ervaring geven in het maken van documentaires en korte films. Dagen die van van zeven uur s’ochtens tot zeven uur s’avonds gaan zijn geen uitzondering, en avonden die nog gevuld zijn met school activiteiten zijn geen uitzondering. Toch sta ik iedere keer versteld van zijn positieve kijk op alles om hem heen. Ik weet heel goed hoe moe Jonathan wel niet is, en vind het bijzonder om te zien dat hij een besluit heeft genomen om een zegen te zijn voor iedereen om zich heen, zij dit met het afwassen van andermans borden iedere ochtend of even iemand aandacht te geven en te bemoedigen. Het maakt het leven makkelijker zegt hij. Dat zie ik wel, het geeft het leven mening, maakt het mooier. Het is een voorbeeld die ik ook kan volgen met onze meiden.

Velen van jullie weten wel hoe het soms lastig kan zijn om dag in, dag uit volledig met je kinderen bezig te zijn, de sleur ligt op de loer, en ook kleine irritaties. Toch wil ik het weer iedere keer als een enorme zegen zien, deze tijd die ik hier met de meiden heb. Zeeën van tijd, met hun, bijna alleen met hun. Wie heeft dat nog meer? Van moeders met oudere kinderen hoor ik vaak “geniet ervan, ze worden zo snel groot”. Vaak zou ik niet anders willen dan dat ze snel groot zijn, maar ik zie ook hoe gaaf het is dat ik nu niets hoef te missen, dat ik de tijd voor ze heb, nu dat ze steeds bij mij willen zijn en op mij willen zitten…niet op schoot, nee joh, natuurlijk op mijn hoofd… Zal ik dat ooit gaan missen?

Het leven…hier

Hoe ziet een dag er voor ons dan uit? Het begint al vroeg met dat Jonathan om half acht in de ochtend het ontbijt voor andere studenten en medewerkers (zo’n 40 man) in de eetzaal klaarzet en dan vervolgens opruimt zodat hij om negen uur in zijn klas kan zitten. In die tussentijd brengt Jonathan ons ontbijt maar naar onze kamer, zodat ik rustig met de meiden op het balkonetje van ons gebouw kan eten. We hebben ons de afgelopen dagen extra moeten inpakken, want de ochtenden beginnen nu wel wat fris te worden! En wat ben ik iedere dag toch dankbaar wanneer de zonnetje weer gaat schijnen! We zijn hier al twee maanden en hebben nog amper slecht weer gehad, en dat is voor Engeland wel heel bijzonder. Ik begin bijna te geloven dat het een kadootje alleen voor ons is. Wij hebben hier op de basis twee slaapkamers toegekend gekregen, wat natuurlijk beter dan een is. Toch zou het wel lastig zijn om de meiden te vermaken als het weer echt heel engels was gebleven, met veel regen. Wij zitten hier op een ongelofelijk mooi stukje terrein, heel groot, met veel groen, gras, bomen, speeltuinen en trampolines om de zoveel meter, waar we allemaal gebruik van mogen maken. En dat doen we dan ook! En een keer in de week gaan we naar het cafeetje van de basis en trakteer ik mezelf op een gezellig kopje koffie met de meiden, die dan natuurlijk warme chocolade melk met spekjes krijgen. Extra geniet momentje. Met middag en avondeten eten we in de eetzaal met nog zo’n 60 studenten en medewerkers, Jonathan is hier regelmatig ook bij. Dat is wel heel gezellig, maar tegelijkertijd een uitdaging om te maken dat de meiden wat aandacht aan het eten besteden…

S’avonds moet jonathan vaak nog doorwerken, maar we hebben ook wel onze gezellige avondjes wanneer een van onze buurvrouwen aanbied om op te passen en dan gaan wij even ergens wat drinken, heerlijk.

Jonathan is in de drukste fase van zijn school aangekomen, waarin hij twee documentaires zelf moet afleveren. Hier gaat heel wat tijd in zitten, maar hij leert ontiegelijk veel. Hij borrelt al van ideeën voor het in praktijk brengen van al zijn nieuwe kennis en ervaring. Ideeën die werkelijkheid kunnen gaan worden wanneer we weer thuis zijn, in Brazilië, Belo Horizonte. Thuis.

Video Journal

Voor de Documentary Film Making School moet Jonathan elke week een video dagboek inleveren met zijn ervaringen van de lesweek. Hieronder twéé van zijn video’s.

Voor meer video’s klik hier

Nog niet naar huis.

Nee, we gaan nog niet naar huis, zoals ik eerder al zei. Eerst doen we nog een rondje Nederland! Voor ons wordt dit weer een tijd van verlof. Familie en vrienden weer bezoeken, maar vooral ook een tijd waarin wij zouden willen vertellen over ons werk onder kinderen in nood, wat wij in Brazilië gedaan hebben en onze plannen voor de toekomst. We zouden het leuk vinden om in huiskringen, kerken, scholen, jeugdgroepen, en andere bijeenkomsten een bron van zegen en inspiratie te kunnen zijn. Vind jij het leuk om een avondje met ons erin te plannen of heb je nog meer leuke ideeën, neem dan contact met ons op en klik hier voor het versturen van een bericht of mail even naar: jonathan.jdejong@gmail.com

Zonder jullie…

Zonder jullie zou onze tijd hier in Engeland niet mogelijk zijn geweest! Nog voordat wij naar Engeland kwamen hebben wij nog om hulp gevraagd om deze school te kunnen doen. Het was een stap in geloof voor ons en God heeft echt voorzien! Door jullie hulp hebben wij ons verblijf en school kunnen afbetalen, hier zijn wij zo dankbaar voor. Wij willen degenen die zo betrokken zijn geweest speciaal bedanken. Het is echt een grote bemoediging om op deze manier ons gedragen en gesteund te voelen. Wat een zegen is het voor ons om jullie zo naast ons te hebben staan!
Wij wensen jullie, onze trouwe lezers, onze vrienden, familie en eh…medemogelijkmakers zegen toe in al wat jullie doen. Dat God jullie bron van blijdschap mag zijn.

Veel liefs en groetjes,

Jonathan en Johanneke, Iara, Naiomi en Elina.

Veel meer te vertellen

Zoals altijd is deze ruimte eigenlijk te kort om alles te vertellen wat wij zouden willen. Dus hebben wij onderaan dit bericht nog heel wat foto’s, van bijvoorbeeld Iara haar vijfde verjaardag, van familie die op bezoek kwam en meer. Geniet ervan!